مکان‌یابی بهینه توسعه شهری با تاکید بر پارامتر‌های طبیعی با استفاده از مدل تلفیقی فازی /AHP مطالعه موردی: شهرستان بروجرد

از تبعات رشد روز افزون جمعیت در ایران و دیگر کشور‌ها، وسعت یافتن سطوح انواع کاربری‌های شهری، مسکونی و صنعتی است که به ضرر اراضی کشاورزی می‌باشد. فرایند تخصیص زمین به کاربری‌‌های مناسب، تلاشی است برای ایجاد چارچوبی که طی آن بتوان برای رسیدن به راه حل بهینه اقدام کرد. با توجه با این‌که برنامه‌ریزی کاربری زمین به استفاده‌ی مطلوب و بهینه از زمین مربوط می‌شود، بدیهی است که اطلاعات مربوط به ژئومورفولوژی و سایر علوم زمین، می‌تواند عنصر مهمی در تنظیم طرح‌‌ها‌ی برنامه‌ریزی باشد.در این پژوهش سعی شده است با شناسایی ویژگی‌های محیطی، خصوصاً ویژگی‌های ژئومورفولوژیکی و ارزیابی آن، مکان‌های بهینه برای توسعه شهری مشخص شود. برای ارزیابی از 13 شاخص استفاده شده که با استفاده از تلفیق دو مدل منطق فازی و AHP ، ابتدا هر کدام از لایه‌‌ها در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی فازی شدند و بعد از ضرب وزن لایه‌‌های حاصل از AHP در هر کدام از لایه‌‌ها، عملگر ضرب، جمع فازی و گامای فازی اجرا شد. در نهایت گامای بهینه در GIS به 5 کلاس تناسب تقسیم‌بندی شد و مشخص شد که 8/46 در صد منطقه مورد مطالعه ( 804) در کلاس تناسب کم قرار دارد و 3/28 درصد از منطقه ( 5/486) در کلاس تناسب زیاد قرار می‌گیرد.مناسب‌ترین پهنه‌‌ها برای توسعه‌ی شهری مناطق مرکزی به سمت شمال می‌باشد، و نامناسب‌ترین پهنه‌‌ها در بخش غربی، شمال غربی، شرق و در بعضی قسمت‌های جنوبی شهرستان می‌باشد.